Slaaptyd stories deur Arthur S. Maxwell
Hoe Antonie vrede gemaak het
"Dis jou eie skuld!" het Antonie bitsig gesê, wysende na die stukkende pop.
"Nee, dit is nie - jy het dit gedoen," het Hanna gesê.
"Ek het nie."
"Jy het."
"Ek sê jou, dis nie ek nie."
"Dit is jy."
"Ag, jy is sommer 'n naarheid."
"En jy ook."
Toe het Antonie vir Hanna aan die hare beetgekry - hy het geweet hoe min sy daarvan gehou het. En die vet was in die vuur. Mammie het die lawaai gehoor en uit die huis na hulle toe gehardloop.
"Foei, maar julle kinders is darem stout, hou dadelik op!" Twee betraande gesiggies het na Mammie gekyk.
"Antonie het my beste pop se kop gebreek," sê Hanna snikkend.
"Ek het dit nie gedoen nie, sy het dit self op die sypaadjie laat val."
"Dit is nie, hy het dit gebreek. Hy het teen my vasgery en die pop uit my hande gestamp."
"Dis nie my skuld nie. Jy moes dit beter vasgehou het. In elk geval, dit is sommer 'n vermufte ou pop."
"Dit is nie. Dit was my mooiste pop, en....." Arme Hanna het weer begin huil.
"Bly nou stil, julle altwee. Twee groot kinders soos julle moenie so staan en rusiemaak nie. Kom nou dadelik in die huis en gaan sit totdat julle weer redelik kan wees."
Hanna het na haar kamer gegaan, maar Antonie het in die eetkamer op die rusbank gaan sit en homself so onskuldig moontlik gehou sodat hy verlof kon kry om weer te gaan speel.
Ná 'n rukkie het Mammie by hom kom sit. "Waarom is dit dat jy en Hanna gedurig so baklei?"
"Ag Ma, ek weet nie. Sy is maar altyd so ongeduldig.
"Maar sy sê dat dit jy is wat so ongeduldig is."
"Dis nie ek nie, dis sy."
"Maar dink jy nie dis 'n skande dat julle so baklei nie? Julle is net twee katte."
"Ja, ons is seker."
"Sê nou sy word baie siek en sterf, sal jy dan nie spyt wees nie?"
"Miskien so 'n bietjie."
"Nou ja, dan moet jy vir haar goed wees solank jy haar het." Mammie het Antonie gesoen en toe gou kombuis toe gegaan want sy kon hoor dat iets oorkook.